(...) Γεννημένος στις 16 Οκτωβρίου 1890, στην κομητεία του Κορκ, ο Μάικλ Κόλλινς εμπνεόταν από παιδί από το πνεύμα του Εθνικισμού. Σε ηλικία 20 ετών, στην διάρκεια της διαμονής του στο Λονδίνο, θα γίνει μέλος της «Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητος» (IRB), μιας μυστικής οργάνωσης που όρκιζε τα μέλη της στην απελευθέρωση της Ιρλανδίας και ήταν υπεύθυνη για τις σημαντικότερες εξεγέρσεις του 19ου αιώνα. (...)
(...) Ήταν ως οργανωτής της IRB, που ο Κόλλινς πήρε μέρος στην Εξέγερση του Πάσχα του 1916, πολεμώντας δίπλα στον Πάτρικ Πηρς στην κατάληψη του Ταχυδρομείου του Δουβλίνου. Θα αναδεικνυόταν επίσης σε μεγάλο ταλέντο τόσο στην οργάνωση επιχειρήσεων, όσο στην χρηματοδότηση της εξέγερσης. Η Εξέγερση του 1916 θα αποτύχαινε τραγικά. Θα άναβε όμως το φυτίλι για τον Απελευθερωτικό Αγώνα, τρία χρόνια αργότερα. (...)
(...) Στις 21 Ιανουαρίου 1919, με αφορμή την δολοφονία αστυνομικών από μια ομάδα του IRA, ξεκινά ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας. Η βρετανική κυβέρνηση επιβάλει στρατιωτικό νόμο στο νησί και στέλνει τους παραστρατιωτικούς των «Black and Tans». O Μάικλ Κόλλινς απαντά με την ίδρυση των περίφημων «flying columns», ομάδων αντάρτικου, που κτυπούσαν γρήγορα και εξαφανιζόταν. Οι ομάδες αυτές βασιζόταν στην καθοδήγηση τοπικών ηγετών και την ανάπτυξη στρατηγικής από τον ίδιο τον Κόλλινς η τον Ρίτσαρντ Μουλκάχυ. Η καλή γνώση της επαρχίας και η στενή σχέση με τον λαό της, θα αντιστάθμιζε την έλλειψη εφοδίων. Αυτή η τακτική ανέδειξε τον Μάικλ Κόλλινς ως έναν από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του ανταρτοπόλεμου, που αργότερα αντιγράφηκε από την ΕΟΚΑ. (...)
(...) Τον Ιούλιο του 1921, ο Κόλλινς θα ανάγκαζε την Αγγλία να υπογράψει συνθήκη ειρήνης. Θα γινόταν επίσης «ο άνθρωπος που δημιούργησε την Ιρλανδία», χάρις στην αγγλο-ιρλανδική Συνθήκη (Δεκέμβριος 1922) που υπέγραψε μαζί με τον Άρθουρ Γκρίφιθ. Σύμφωνα με αυτήν, το Ελεύθερο Κράτος της Ιρλανδίας αποκτούσε δικιά του κυβέρνηση με καθεστώς κτήσης, όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία. (...) Ο Κόλλινς υπέγραψε διστακτικά, αλλά δεν θεωρούσε την συνθήκη τελική. Βγαίνοντας από την αίθουσα συνεδριάσεων, θα δήλωνε προφητικά: «Με αυτήν την συνθήκη, υπέγραψα την θανατική μου καταδίκη».
Πράγματι, ο Βαλέρα εξοργισμένος παραιτείται και ο Κόλλινς αναλαμβάνει πρόεδρος της μεταβατικής Προσωρινής Κυβέρνησης. Ο IRA χωρίζεται σε οπαδούς και αντιπάλους της Συνθήκης. Από τους πρώτους θα δημιουργηθεί ο Εθνικός Στρατός, από τους δεύτερους οι Άτακτοι του Ήμον Ντε Βαλέρα. Οι τελευταίοι δεν θα αποδεχόταν το αποτέλεσμα των εκλογών-δημοψηφίσματος για την Συνθήκη και στις 6 Ιουλίου 1922, καταλαμβάνουν τα Ειρηνοδικεία του Δουβλίνου. Ένας δεκάμηνος εμφύλιος ξεκινά και ο Κόλλινς αναλαμβάνει αρχηγός Στρατού. Θα κάνει τα πάντα για να μην χυθεί αδελφικό αίμα, αλλά στις 22 Αυγούστου 1922, πέφτει νεκρός σε μια ενέδρα στο Κορκ. (...)
(...) Τo 1957, ο Ιρλανδός επαναστάτης και θεατρικός συγγραφέας, Μπρένταν Μπέαν (1923-1964) γράφει το έργο «Ένας Όμηρος». Σε αυτό ο IRA συλλαμβάνει ένα Εγγλέζο στρατιώτη για να τον ανταλλάξει με κρατουμένους συναγωνιστές. Αν και ο Μπέαν είχε γράψει τραγούδια για το έργο, η ελληνική παράσταση του 1961, είχε μουσική Μίκη Θεοδωράκη με στίχους του Μπέαν, μεταφρασμένους από τον Βασίλη Ρώτα. Στο έργο έπαιζε και τραγουδούσε η Ντόρα Γιαννακοπούλου. Στο έργο κάποιος μιλάει για τον Μάικλ Κόλλινς, που υπέγραψε την «αναθεματισμένη συνθήκη στο Λονδίνο» και τον ντουφέκισαν (οι αληθινοί ρεπουμπλικάνοι). Όμως συμπληρώνει: «Ήταν στρατιώτης μια φορά και πολέμησε καλά για την παλιά υπόθεση (σ.σ. την Ανεξαρτησία) συνέχεια πέντε χρόνια ολάκερα. Τον έλεγαν το γελαστό παιδί. Θα τραγουδήσουμε το τραγούδι μου για αυτόν». Ιδού και οι αρχικοί στίχοι: «Ανάθεμα την ώρα, κατάρα την στιγμή, σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί». «Γελαστό μου παιδί» ήταν το παρατσούκλι που έδωσε στον Κόλλινς, η μητέρα του Μπέαν, στενή φίλη του Ιρλανδού ηγέτη. Και αυτό επειδή την είχε βοηθήσει όταν ο άνδρας της πήγε φυλακή για συμμετοχή στον IRA.
Την επόμενη χρονιά, στην θεατρική παράσταση «Μαγική Πόλη», οι στίχοι μεταλλάχθηκαν σε «σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί». Στις δε συναυλίες της Μεταπολίτευσης, σε «σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί». Αυτό όμως δεν συνάδει με τους στίχους «Μόνο να ‘ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι / και μόνον από βόλι Εγγλέζου να ‘χε πάει / κι από απεργία πείνας μέσα στην φυλακή / θα ‘ταν τιμή μου που έχασα το γελαστό παιδί». Υπ’ όψιν οι πρωτότυποι στίχοι του «The Laughing Boy» αντί για «αρχηγό», μιλούσαν για τον Πάτρικ Πηρς και την ανατίναξη του Ταχυδρομείου. Μετά από όλα αυτά, δεν μένει αμφιβολία για το ποιος είναι το αληθινό «Γελαστό Παιδί». Νομίζουμε λοιπόν ότι είναι καιρός να σταματήσει η αριστερή παραχάραξη και καπηλεία.
