Ένα από τα προτερήματα του ανθρώπου ήταν πάντα το στοιχείο εκείνο της λογικής που τροφοδοτείται με αυτά που βλέπει στο περιβάλλον του. Μία κατηγορία από μόνη της είναι τα ζώα, όπου ο άνθρωπος ξεχώρισε τις ιδιαιτερότητες τους και σε πολλές περιπτώσεις τις αναγνώρισε. Από την αρχαιότητα, θεοί είχαν την μορφή δυνατών ζώων, που το καθένα συμβόλιζε ένα στοιχείο ισχύος και ανωτερότητας. Ονόματα, παρατσούκλια, χαρακτηρισμοί, όλα αυτά στην πορεία του χρόνου σταθερά. Οι Ρωμαίοι είχαν ως σύμβολο των αετό, όπως και αρκετοί άλλοι επίσης, οι Εθνικοσοσιαλιστές στην αρχή και το τέλος τους δοξάστηκαν από τους αντάρτες «λύκους» werewolf. Αλλά και στην απλή ζωή μας, λιοντάρι είναι ο δυνατός, φίδι ο μοχθηρός, κότα ο δειλός και γάιδαρος ο αναίσθητος ή εναλλακτικά ο εργατικός.
Έτσι λοιπόν, σαν άνθρωποι διαμορφώνουμε τα δικά μας σύμβολα όπως ακριβώς μας εκφράζουν. Σε αυτή την περίπτωση συνειδητά δεν θα ξεχωρίσουμε ένα συγκεκριμένο ζώο και μία ιδιότητά του, αλλά εκείνη την ιδιότητα που βλέπουμε σε πολλά εξ αυτών και που αξίζει να αναγνωρίσουμε. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς έναν λύκο, μία τίγρη ή μία λέαινα με τα μικρά της. Σε στιγμή λοιπόν που δεν έχει την ανάγκη τροφής, διότι με την ανάγκη της τροφής όλα τα όντα κατευθύνονται προς αυτή, υπάρχει μία απόσταση που μπορεί να σε βλέπει ωστόσο να μην ασχολείται μαζί σου. Είναι μια υπέροχη και ανώτερη αδιαφορία, ένα θρίαμβος της φιλοσοφίας της φύσης που απεικονίζεται σε αυτή την στάση. Όμως, μόλις πλησιάσεις σε κάποια συγκεκριμένη κοντινή απόσταση, είτε είσαι άνθρωπος είτε είσαι άλλο ζώο είτε είσαι το ίδιο ζώο αλλά δεν ανήκεις στην ίδια αγέλη, τότε το αγρίμι σου επιτίθεται ακαριαία. Κι αφού καταφέρει να σε διώξει από τα όριά του ή να σε εξοντώσει, ηρεμεί.
Σε έναν κόσμο που απαρτίζεται από επιθετικούς ιμπεριαλιστές και καταναλωτές δούλους - ή αν προτιμάτε ανάμεσα στα φίδια, τα βόδια και τα ποντίκια, εμείς κι όσοι μπορούν να αισθανθούν ανάλογα ας είμαστε τα αγρίμια που δεν επιθυμούν ούτε κυριαρχία, ούτε υποδούλωση, αλλά μονάχα ελευθερία στον χώρο τους.
